Jeszcze odnośnie minimalizmu…

Kiedyś miałam dzień na sprzątanie, czyli wywalanie wszystkiego co zawala nam mieszkanie.
Jak się okazuje, co mi jest niepotrzebne, dla innych stanowi “część rodziny” :-)

Dawno temu przytargaliśmy do mieszkania takiego oto giganta:

Nazywa się Squizzi, mierzy i waży dość dużo (ledwo się z nim zmieścilam do pociągu) i został wygrany specjalnie dla mnie.

Chciałam go oddać potrzebującym i został wyniesiony na śmietnik (z szacunkiem położony na innych workach:))
I wtedy się zaczęło…że teraz tak pusto bez niego, że on jest jak członek rodziny, że napewno mu smutno i jest biedny, samotny tam na śmietniku… :-)
I co? Moje wyrzuty sumienia obudziły się z wielkim hukiem i pomaszerowałam na śmietnik po squizziego. Jakiś facet dziwnie się na mnie patrzył, ale kto mnie tu zna. Przytargałam go do mieszkania i dalej nam kurz zbiera.

A może ktoś chce go adoptowac?
Nie jest wymagający – nie je, nie pije, czasem trzeba do niego zagadać i go odkurzyć :-)